როგორც წესი, ოჯახში აღმზრდელობითი ფუნქცია დიდწილად დედას ენიჭება. მამა საჭიროებისამებრ ჩაერთვება ხოლმე პროცესში – შენიშვნა, ან დაშვება/აკრძალვა. მოდელი “დედა კრძალავს, მაგრამ მამა უფლებას აძლევს” – ცნობილია. აღზრდისადმი განსხვავებული მიდგომა ზიანს აყენებს ბავშვს, რაც მას მანიპულირების საშუალებას აძლევს.

პატარა ბავშვი ფსიქოლოგიურად არის დამოკიდებული მის სურვილებზე. უარი არ ამშვიდებს მას და ეძებს შესაძლებლობებს მიზნის მისაღწევად:  თუ დედამ აუკრძალა – მამას კითხავს, თუ მამამაც უარი უთხრა – ბებიას მიაკითხავს.

ასეთი სიტუაციები არღვევს ავტორიტეტის კონცეფციას: ბავშვების სიმპათია სწრაფად მიემართება იმ  ზრდასრულისკენ, რომელიც არაფერს უშლის. პატარა ბავშვისთვის ყველაფერი მარტივია: კარგი ის არის, ვინც ყველაფერს უსრულებს.

ორ ზრდასრულ ადამიანს შეიძლება ჰქონდეს ფუნდამენტურად განსხვავებული პოზიცია ბევრ საკითხზე:

• დედა ქუჩაში ძაღლების მოფერებას უკრძალავს, რადგან ეს საშიშია, მაგრამ მამას სჯერა, რომ ამაში ზიანის მომტანი არაფერია;
• დედა უკრძალავს ბევრი ტკბილეულის ჭამას, მამა კი ფიქრობს, რომ პირიქით, ბავშვობაში ბევრი ტკბილეული უნდა მიირთვას;
• დედა გუბეებში სირბილის საშუალებას არ აძლევს, მამა კი ასეთ გართობას უვნებლად მიიჩნევს;
• დედასთან ერთად სეირნობისას ბავშვი ძალიან მშვიდად იქცევა, მაგრამ მამასთან ერთად ხმაურიანად, მხიარულად, არ აინტერესებს ტანსაცმლის სისუფთავე და უსაფრთხოება.

ერთნაირი მოთხოვნების არარსებობა ბავშვს აძლევს საშუალებას, სწრაფად მიიღოს გადაწყვეტილება, რომელ მშობელს რომელ შემთხვევაში მიმართოს. ბავშვს არ შეუძლია (ან არ უნდა) მოთმენა, ლოდინი და გაგება, ამიტომ ის უბრალოდ აღწევს თავის მიზანს მისთვის ხელმისაწვდომი გზით. მშობლებს შორის შეუსაბამობა იწვევს ასეთ ქცევას.

ამიტომ, მნიშვნელოვანია, შეთანხმდეთ საერთო წესებზე!